Twinkeltje

Een poosje geleden kwam er een mevrouw bij Twinkeltje voor wat reparatie en verstelwerk aan haar kleding. Nu gebeurt dat natuurlijk vaker maar haar bezoek aan Twinkeltje had een extra bijzondere reden, ze had namelijk ook een vraag. Ze vertelde dat haar dochter plotseling was overleden op eenenveertig jarige leeftijd, dat was veertien jaar geleden. De zoon van haar dochter, dus haar kleinzoon, was toen zeven jaar. Dat was even een grote slik aan mijn kant gezien ik en mijn dochter dezelfde leeftijden hebben. Ook zo kan het zomaar gaan, we willen allemaal graag gezond, gelukkig oud worden maar dat hebben we zo niet voor het zeggen. Meteen had ik diep respect voor haar, ik vertelde niet van onze zelfde leeftijden, het was haar moment, haar verhaal, haar vraag. Ik vind het zo knap hoe mensen kunnen doorgaan na zo’n groot verdriet, dat je op een dag bijvoorbeeld weer “gewoon” naar een naaiatelier gaat voor het verstellen van kleding, dat je weer blij kunt zijn van een jurk die je mooi staat. Niets zal meer hetzelfde zijn en toch gaat alles door. Haar vraag ging over de jas van haar dochter, een prachtige rood fluwelen jas. Hij hing al jaren in de kast, een warme herinnering aan haar dochter en moeder van haar kleinzoon met wie ze een hechte band heeft, extra hecht in hun verhaal. Nu is het zo dat de kleinzoon die inmiddels eenentwintig is, op zichzelf is gaan wonen in de stad. Oma wilde hem iets bijzonders geven voor zijn nieuwe thuis en dacht aan de jas van zijn moeder, of daar niet een kussen van gemaakt kon worden. Zeker kan dat, ik hou er van iets te maken van iets dat eerst wat anders was. Zeker als dat betekent dat iets dierbaars van zolder of uit de kast komt en je er alsnog in een getransformeerde vorm van kan genieten. Dat zit hem ook in duurzaamheid maar de herinnering aan iets moois van toen is in dit verhaal groter. Een paar dagen later kwam ze de jas brengen, dit is hem….oh mooi!! Ik beloofde er een mooi kussen van te maken en plande er een dag voor in. Ze zei nog; En ik geef je de vrije hand hoor, maak er maar wat moois van zoals jij het goed vindt, dat past ook bij mijn dochter. Dat vond ik wel een opluchting want met vrij creëren ben ik op mijn best en in zo’n dierbare jas knippen is best een ding. Dat was nu een stuk luchtiger waardoor het een ontspannen klus werd met extra veel liefde. De dag dat ik er mee aan de slag ging heb ik een zacht ontspannen muziekje op gezet in het atelier, een grote kan thee erbij en daar ging ik. Ik voelde de warme en energieke spirit van de moeder van wie deze jas was, wat moet het voor haar een shock zijn geweest dat je ineens dood bent, dat je op aarde niet meer voor je kind kunt zorgen, dat ineens alles stopt. Toch was het niet zwaar deze klus, eerder vrolijk en ontspannen en met dat gevoel lag na een ochtend knippen, creëren, passen, meten en naaien zomaar ineens het kussen klaar. De restjes die over waren heb ik opgevouwen en bijelkaar gebonden, de knoopjes er naast, alles bij elkaar op het mooie Twinkel tafeltje, wachtend op de volgende dag. Ze vond het mooi! Oh fijn! Misschien wilde ze van de restjes nog wat laten maken voor zichzelf, iets wat altijd mee kan. Dat wilde ik ook al voorstellen eigenlijk dus leuk. Dit weekend heeft ze het kussen aan haar kleinzoon gegeven, ik hoop dat het voor hem een fijne herinnering aan zijn moeder is in zijn nieuwe huis, dat ze toch ook een beetje deel uit maakt op aarde van zijn grote stap en dat Oma en kleinzoon nog jaren en jaren mooie herinneringen zullen delen. Ik ben heel dankbaar voor deze prachtige klus, ik heb gevraagd of ik er een stukje over mocht schrijven, dat mocht…ohja de knopen van de jas liggen nog bij Twinkeltje dus tot een volgende keer?

Liefs Marloes